Ida Zettel urodziła się 5 października 1884 roku w Osten-Hemmoor jako najstarsza z siedmiorga rodzeństwa. Jej ojciec, Wilhelm Zettel, był restauratorem.
Około 1904 roku rodzina Zettelów przeniosła się do Harburga i przejęła ekskluzywny hotel Bahnhofshotel. Ida ukończyła studia pedagogiczne i interesowała się filozofią. Jej matka zmarła w 1908 roku. Trzy lata później Ida zachorowała na depresję. Jej rodzina sądziła, że może to mieć związek z nieszczęśliwą miłością. Została przyjęta do szpitala w Harburgu, gdzie próbowała popełnić samobójstwo, wyskakując z okna.
Zdiagnozowana z »histerią«, latem 1911 roku została przeniesiona ze szpitala w Harburgu do szpitala psychiatrycznego w Lüneburgu jako »córka domu«, z którego została ponownie wypisana w 1916 roku. Dwa lata później została przyjęta do tej placówki po raz drugi. Tym razem zdiagnozowano u niej »hebefrenię« lub »schizofrenię«. W 1920 roku jej siostra Toni uzyskała prawo do opieki nad nią. Umieściła Idę w prywatnej klinice dr Frontheima w Liebenburgu.
Jednak nadzieje na wyleczenie nie spełniły się i we wrześniu 1921 roku Ida powróciła do zakładu w Lüneburgu. Podczas pobytu w Lüneburgu Idę odwiedzały jej siostry, a pod koniec lat 20. XX wieku także jej siostrzenica Gertrud. Po 20 latach nieprzerwanego pobytu w zakładzie psychiatrycznym, 30 kwietnia 1941 roku Ida została przeniesiona do zakładu pośredniego w Herborn, a stamtąd 16 czerwca 1941 roku do ośrodka zagłady w Hadamar.
Oficjalną przyczyną śmierci podaną rodzinie była »gorączka tyfusowa«. Już wtedy stwierdzenie to budziło krytyczne pytania Gertrud.
