Zdjęcie lotnicze armii brytyjskiej z 16 kwietnia 1945 r. przedstawiające obóz koncentracyjny Neuengamme tuż przed jego likwidacją.

Brytyjskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (domena publiczna).

Więźniowie musieli spać w prostych drewnianych konstrukcjach, często po dwóch na jednym łóżku.

Zakwaterowanie w obozie zewnętrznym Wöbbelin, po maju 1945 r.

USHMM.

KONZENTRATIONSLAGER NEUENGAMME

Obóz koncentracyjny Neuengamme w Hamburgu-Neuengamme był niemieckim obozem koncentracyjnym nazistów. Został założony w 1938 roku jako obóz zewnętrzny obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. Do 1940 roku rozbudowano go do postaci samodzielnego obozu. Obóz Neuengamme był obozem macierzystym, do którego należało co najmniej 86 obozów zewnętrznych, rozciągających się aż do granicy duńskiej. Więźniowie byli zmuszani do pracy przymusowej, na przykład w przemyśle zbrojeniowym, przy budowie obiektów wojskowych i usuwaniu gruzu. Na terenie obozu znajdowała się cegielnia, w której również zatrudniano więźniów. Dziewięciu na dziesięciu więźniów pochodziło z krajów okupowanych przez Niemców. Pochodzili oni z ponad 23 różnych narodów. Spośród około 100 000 osób osadzonych w obozie koncentracyjnym Neuengamme do 1945 r. co najmniej połowa zginęła z powodu nieludzkich warunków pracy i życia, morderstw oraz w trakcie likwidacji obozu. W obozach szerzyły się choroby, a zaopatrzenie było katastrofalne. Więźniów mordowano również za pomocą zastrzyków z fenolem. W komorze gazowej około 450 jeńców wojennych uduszono trującym gazem. Setki więźniów stracono, tysiące umarło z głodu.

Pod koniec wojny obóz główny został ewakuowany. Doszło do marszów śmierci, a około 9000 więźniów zostało załadowanych na statki. Jeden z nich zatonął w zatoce Lubeckiej. Ostatni więźniowie zostali wyzwoleni 10 maja 1945 roku.