Leonardo Conti, przywódca Reichsgesundheitsdienst (Reichsgesundheitsdienst – Reichowa Służba Zdrowia), pochodził ze Szwajcarii. Jego ojciec był urzędnikiem pocztowym. Jego niemiecka matka rozwiodła się w 1903 roku. Conti otrzymał obywatelstwo niemieckie w 1915 roku. W 1918 roku ukończył szkołę średnią. W latach 1919–1923 studiował medycynę w Berlinie i Erlangen. Był aktywnym członkiem nacjonalistycznego ruchu studenckiego, a później należał do różnych skrajnie prawicowych, nacjonalistycznych organizacji. Był również jednym z pierwszych członków różnych poprzednich partii NSDAP, a w 1930 roku przeszedł z SA do SS.
W 1925 roku uzyskał tytuł doktora i licencję na wykonywanie zawodu lekarza. W tym samym roku poślubił Elfriede Freiin von Meerscheidt-Hüllessem. Mieli jednego syna i trzy córki. Ich najmłodsze dziecko, urodzone w 1935 roku, zmarło w wieku niemowlęcym.
Do 1933 roku Conti pracował jako lekarz rodzinny i pediatra. W latach 1937–1939 był prezesem Światowej Federacji Medycyny Sportowej. W latach 1939–1944 pełnił funkcję Reichsgesundheitsführer (reichsgesundheitsführer) w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Rzeszy, przewodniczącego Reichsärztekammer (reichsärztekammer) oraz dyrektora Hauptamt für Volksgesundheit (hauptamt für volksgesundheit). W 1941 roku był członkiem Reichstagu. W czasach nazistowskich jego matka została szefową organizacji zawodowej położnych.
Conti był jednym z głównych sprawców mordów na pacjentach. Był obecny podczas próbnych gazowań, a także brał udział w innych eksperymentach medycznych. Na początku 1945 r. ukrywał się jako profesor honorowy w Monachium, a po zakończeniu wojny uciekł do Flensburga. Tam został aresztowany. W październiku 1945 r. powiesił się w swojej celi więziennej w Norymberdze.
