HANS (1932 – 1942), ERIKA (1936 – 1944) i MARGRET BUHLRICH (1941 – 1945)

Hans Buhlrich, urodzony 1 maja 1932 r., był najstarszym dzieckiem Johanne Caroline (z domu Hartmann) i Wilhelma Johanna Heinricha Buhlricha. Do dziesiątego roku życia wychowywał się wraz z rodzicami. Według kuzyna Kurta Homburga Hans nie miał kontroli nad prawą ręką i był nieco wolniejszy umysłowo. 21 maja 1936 r. urodziła się siostra Hansa, Erika Buhlrich, a 3 marca 1941 r. jego siostra Margret Buhlrich.

Kiedy ojciec został powołany do służby wojskowej, matka Johanne musiała radzić sobie sama. Jej nowo narodzone dziecko miało zaledwie pół roku. Prawdopodobnie z powodu przeciążenia matki Hans został 20 września 1941 r. umieszczony w państwowym ośrodku Gertrudenheim. W tym samym miesiącu Hans został przeniesiony z Gertrudenheim do szpitala psychiatrycznego Kloster Kutzenberg (Górna Frankonia). Tam zmarł rok później, 17 października 1942 r. Oficjalną przyczyną śmierci była »niewydolność serca«. Nie dostawało mu się wystarczającej ilości jedzenia i picia.

Kiedy siostra Hansa, Erika, miała około roku, zachorowała na zapalenie opon mózgowych. W wyniku tego wystąpiło opóźnienie rozwoju. Kiedy Erika miała pięć lat, a jej młodsza siostra sześć miesięcy, dowiedziała się, że jej brat musi trafić do szpitala Gertrudenheim. Od tego momentu dorastała bez niego, tylko z pięcioletnią młodszą siostrą Margret.

Kiedy bombardowano Brema, Johanne wraz z córkami schroniła się w bunkrze. Sąsiedzi czuli się zaniepokojeni obecnością dziewcząt i zgłosili je. Trzy lata po tym, jak jej brat został umieszczony w zakładzie psychiatrycznym, 6 września 1944 r. Erika i Margret Buhlrich również zostały przyjęte do »oddziału dziecięcego« w Lüneburgu jako wymagające leczenia psychiatrycznego. Johanne skorzystała z okazji, aby zapytać o przyczyny opóźnień rozwojowych i niepełnosprawności swoich dzieci. W listach prosiła dyrektora medycznego o zbadanie jej dzieci pod tym kątem. Myślała, że Margret również ma opóźnienia i niepełnosprawność, podczas gdy miała ona tylko »krzywe nogi«.

Otrzymała odpowiedź, że w celu wyjaśnienia przyczyny konieczne jest przeprowadzenie badań mózgu, które są możliwe dopiero po śmierci. W rezultacie obie siostry zostały zamordowane w odstępie kilku tygodni w »oddziale dziecięcym« w Lüneburgu – najpierw Erika, a potem Margret. Johanne straciła w ten sposób troje swoich dzieci w ramach »eutanazji dziecięcej«.

Dyrektor medyczny szpitala psychiatrycznego w Lüneburgu, dr Max Bräuner, zbadał mózgi Eriki i Margret Buhlrich. Odkrył, że Erika miała zapalenie opon mózgowych. W przypadku Margret nie stwierdził żadnych nieprawidłowości. Mimo to zalecił rodzicom, aby nie mieli więcej dzieci. W rezultacie ona i jej mąż Wilhelm adoptowali chłopca. Friedrich Buhlrich dowiedział się o istnieniu trójki rodzeństwa dopiero po śmierci swoich przybranych rodziców.

Friedrich Buhlrich był dzieckiem polskiego robotnika przymusowego i Niemki. W czasach nazizmu związki miłosne między robotnikami przymusowymi a Niemkami były zabronione i podlegały karze. Dlatego matka Friedricha została wysłana z dala od domu, będąc w zaawansowanej ciąży. Po urodzeniu Friedrich został natychmiast oddany do adopcji. W wieku 18 lat dowiedział się, że jego rodzice nie byli jego biologicznymi rodzicami. Nie powiedzieli mu o jego rodzeństwie.

Wtedy zmarli jego przybrani rodzice. Friedrich Buhlrich przeglądał ich rzeczy i znalazł trzy akty zgonu. Zastanawiał się, kim są te dzieci, i postanowił dowiedzieć się, jaki był ich los. Odwiedził miejsce pamięci w Lüneburgu i dzięki pomocy naukowca poznał prawdziwą historię swoich rodziców i rodzeństwa, których nigdy nie miał okazji poznać. Ponieważ sam jako dziecko doświadczył niesprawiedliwości, a jego rodzeństwo zostało zamordowane, odkąd poznał prawdę, angażuje się w rozliczenie zbrodni »eutanazji« i zbrodni nazizmu jako całości.