Die Luftaufnahme zeigt das Gelände von Neuengamme sowie die Umgebung. Deutlich zeichnet sich die Struktur der Gebäude des Lagers vor den landwirtschaftlichen Betrieben entlang einer Straße mit dahinterliegenden landwirtschaftlichen Flächen ab.

Zdjęcie lotnicze wykonane przez armię brytyjską 16 kwietnia 1945 r. przedstawiające obóz koncentracyjny Neuengamme na krótko przed jego ewakuacją.

Brytyjskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (domena publiczna).

Das schwarz-weiße Foto zeigt einen Blick in eine Schlafstätte. Das dreistöckige Bett steht in einem stallartigen Gebäude. Das Bett hat drei dünne Ebenen, teilweise mit Stroh und groben Stoffen belegt. Der Bettrahmen ist aus grob behauenen Holzstämmen gebaut.

Więźniowie musieli spać w prostych drewnianych budynkach, często dzieląc jedno łóżko między dwóch więźniów.

Zakwaterowanie w obozie satelickim Wöbbelin po maju 1945 r.

USHMM.

OBÓZ KONCENTRACYJNY NEUENGAMME

Obóz koncentracyjny Neuengamme w Hamburgu-Neuengamme był nazistowskim obozem koncentracyjnym. Został założony w 1938 roku jako podobóz obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. Do 1940 roku został rozbudowany do rangi samodzielnego obozu. Obóz Neuengamme był obozem głównym, do którego należało co najmniej 86 obozów podległych, rozciągających się aż do granicy z Danią. Więźniowie byli zmuszani do wykonywania ciężkich prac, na przykład w przemyśle zbrojeniowym, przy budowie instalacji wojskowych i rozbiórce ruin. Na terenie obozu znajdowała się cegielnia, w której również zatrudniano więźniów. Dziewięciu na dziesięciu więźniów pochodziło z krajów okupowanych przez Niemcy. Pochodzili oni z ponad 23 różnych narodów. Spośród około 100 000 więźniów przetrzymywanych w obozie koncentracyjnym Neuengamme do 1945 roku co najmniej połowa zginęła w wyniku nieludzkich warunków pracy i życia, morderstw oraz podczas ewakuacji obozu. W obozach szerzyły się choroby, a zaopatrzenie było katastrofalne. Więźniowie byli również mordowani za pomocą zastrzyków z fenolu. Około 450 jeńców wojennych uduszono trującym gazem w komorze gazowej. Setki więźniów stracono, a tysiące zmarło z głodu.

Pod koniec wojny główny obóz został ewakuowany. Odbyły się marsze śmierci, a około 9000 więźniów zostało załadowanych na statki. Jeden z tych statków zatonął w zatoce Lubeckiej. Ostatni więźniowie zostali wyzwoleni 10 maja 1945 roku.