Jon urodził się 12 czerwca 1892 roku w Polsce. Był robotnikiem. Główny lekarz polskiej baraki szpitalnej w Uelzen skierował Jona Cichona 5 kwietnia 1945 r. do szpitala psychiatrycznego w Lüneburgu z powodu »ostrej choroby psychicznej« i »podejrzenia postępującego paraliżu«. Jon Cichon został przewieziony do szpitala psychiatrycznego przez dwóch polskich opiekunów.
Rudolf Redepenning, lekarz przyjmujący pacjenta, odnotował, że Jon nie cierpi na »postępujący paraliż«, ale rzekomo na zanik mózgu. Po przybyciu wyglądał na nieszczęśliwego, miał wszy. Był wprawdzie dobrze zbudowany, ale chudy. Słowo »chudy« Redepenning podkreślił dwukrotnie. Przy wzroście 175 cm ważył 65 kg.
Jon Cichon trafił do domu nr 15, do »oddziału dla robotników z Europy Wschodniej«. Cztery dni po przyjęciu Redepenning próbował porozmawiać z nim przy pomocy tłumacza. Jednak Jon nie reagował na żadne słowa. 2 maja Redepenning wpisał do karty pacjenta, że Jon Cichon pozostaje przykuty do łóżka. Trzy dni później pojawiła się informacja, że zmarł – bez żadnych podejrzanych objawów chorobowych. Najprawdopodobniej umarł z głodu.
Nikt nie poinformował jego rodziny. Dopiero w 1978 roku jego żona dowiedziała się, gdzie znajdował się jego grób. Został on zamknięty trzy lata wcześniej.
