Instytucje Rotenburga należące do Misji Wewnętrznej (obecnie zastąpione przez »Rotenburg Works«) były i nadal są placówką kościelną dla osób niepełnosprawnych. Założony w 1880 roku »Azyl dla osób cierpiących na epilepsję« był jedną z największych placówek leczniczych i opiekuńczych w prowincji Hanower.
W latach 1940–1941, pod kierownictwem pastora Johannesa Buhrfeinda i głównego lekarza dr. Kurta Magunny, według aktualnych badań co najmniej 562 pacjentki padły ofiarą »Aktion T4«. Ponadto instytucje Inner Mission (pod kierownictwem medycznym dr. Weninga do 9 stycznia 1940 r.) brały aktywny udział w przymusowej sterylizacji w latach 1934–1942. Udowodniono, że co najmniej 335 mieszkanek zostało poddanych sterylizacji wbrew swojej woli.
Od jesieni 1941 r. placówki pełniły funkcję szpitali zastępczych, a także utworzono rezerwowy szpital wojskowy. Pozostało tylko 240 mieszkańców; reszta została przeniesiona do innych placówek.
Dotyczyło to również dzieci i młodzieży z »oddziału dziecięcego«, który został rozwiązany. W rezultacie w dniach 9 i 10 października 1941 r. 138 dzieci i młodzieży (w tym osiem dzieci z błonicą) przeniesiono do »oddziału dziecięcego« w Lüneburgu. 88 procent z nich zmarło, głównie w latach 1942 i 1943. Przeżyło tylko dziewięciu chłopców i siedem dziewcząt.
Ponadto dokumentacja medyczna sugeruje, że opieka nad dziećmi i młodzieżą w placówkach Inner Mission była fatalna jeszcze przed ich przeniesieniem jesienią 1941 r., a przynajmniej od 1938 r.
Organizacja Rotenburg Works of the Inner Mission ponownie przeanalizowała swoją historię od 1990 roku. Obejmowało to nie tylko zajęcie się zbrodniami popełnionymi w czasach nazistowskich, ale także przeprowadzenie badań historycznych i naukowych dotyczących aktów przemocy i przymusu popełnionych w latach 1945–2000.
