ECKART WILLUMEIT (1928 – 1942)

Eckart Willumeit urodził się 21 sierpnia 1928 roku w Celle jako czwarte dziecko mistrza malarstwa Gottlieba Willumeita i jego żony Marie Else Willumeit. Miał dwóch braci i starszą siostrę. Małżeństwo jego rodziców rozpadło się kilka lat po narodzinach Eckarta. Jego ojciec był członkiem NSDAP w radzie miasta Celle w latach 1927–1933. Później nie ubiegał się już o urząd.

Dokumenty wskazują, że Eckart rozwijał się powoli. Zaczął chodzić dopiero pod koniec drugiego roku życia, a mówić dopiero w wieku trzech i pół lat. Ogólnie rzecz biorąc, Eckart jest opisywany jako »upośledzony« i »mongoloidalny«. Szkoła go odrzuciła, a szkoła specjalna odesłała go z powrotem do domu. W momencie jego pierwszego badania w 1937 roku jego rodzice byli już w separacji. Eckart pozostał z matką wraz z rodzeństwem.

Kiedy Eckart miał dziewięć lat, jego matka zgodziła się na wezwanie przed władze sanitarne miasta i powiatu Celle. Dokumenty nie ujawniają, z czyjej inicjatywy to nastąpiło. Lekarz urzędowy doszedł do następującego wniosku: »Ogólnie rzecz biorąc, można odnieść wrażenie, że nadal jest on zdolny do nauki, ale jego matka nie wydaje się być w stanie nawiązać z dzieckiem kontaktu w sposób, który dawałby nadzieję na sukces. Aby zapobiec zagrożeniu całkowitym pogorszeniem się stanu psychicznego, uważam, że w tej chwili pilnie konieczne jest przyjęcie go do odpowiedniej placówki, np. w Langenhagen«. Matce zarzucano, że nie radzi sobie z zadaniem wspierania syna.

Eckart został następnie zarejestrowany przez władze w Państwowym Szpitalu Psychiatrycznym w Langenhagen i przyjęty tam 13 sierpnia 1937 roku. Rozstanie było trudne zarówno dla matki, jak i dla syna. Z pomocą pielęgniarki Eckart napisał do matki już w pierwszym tygodniu pobytu. Zachowała się odpowiedź matki. Z listu wynika, że Eckart (»Karlchen«) prowadził dotychczas życie w izolacji. Matka dokładała wszelkich starań, aby utrzymać kontakt z synem. Między Eckartem a matką nawiązała się ożywiona korespondencja. Matka regularnie go odwiedzała i zabierała do domu »na wakacje«.

Eckart stopniowo przystosował się do życia w Langenhagen. Według dokumentacji medycznej był posłusznym chłopcem, który nie sprawiał żadnych szczególnych problemów i był »ufny i chętny do współpracy«. Od października 1937 r. uczęszczał nawet do szkoły, nauczył się alfabetu i czytał pojedyncze słowa. Rozwijał się dobrze. Na początku stycznia 1938 roku matka Eckarta dowiedziała się, że wraz z innymi dziećmi zostanie on przeniesiony do placówek Inner Mission w Rotenburgu. Przeniesienie faktycznie nastąpiło 18 marca 1938 roku. Zgodnie z dokumentacją, zmiana miejsca zamieszkania znacznie wpłynęła na Eckarta. Pocztówka od matki wskazuje również, że od tego czasu nie była ona w stanie bez trudności odwiedzać Eckarta.

9 października 1941 r. Eckart został przeniesiony do »oddziału dziecięcego« w Lüneburgu. Tydzień później jego matka otrzymała następującą wiadomość: »Niniejszym informuję, że Państwa dziecko Eckart Willumeit zostało przeniesione tutaj z placówki w Rotenburgu w dniu 9 października«. Wpisy w jego dokumentacji medycznej w Lüneburgu oraz przebieg jego pobytu tam wskazują, że Eckart został prawie na pewno zamordowany za pomocą leku Luminal z powodu »niezdolności do nauki«. Eckart zmarł 18 lutego 1942 r. w wieku 13 lat.

W dniu jego śmierci matka została poinformowana o tym telegramem: »Syn Eckart zmarł. Pogrzeb odbędzie się w sobotę o godz. 14:30 w sanatorium«. Pogrzeb miał się odbyć 21 marca. Jednak matka nalegała, aby Eckart został przeniesiony do Celle. W zaświadczeniu o przeniesieniu napisano: »[…] chłopiec Eckart-Adolf Willumeit z Celle zmarł w tej placówce na zapalenie błony śluzowej. Zapalenie płuc z idiotyzmem mongoloidalnym i bdrs. Gruźlica gruczołów Hilusa. […] Śmierć nie była spowodowana przemocą«.