RODZEŃSTWO EILERSÓW

Wśród rodzeństwa przyjętego na »oddział dziecięcy« w Lüneburgu znalazło się również czworo rodzeństwa z rodziny Eilersów: Siegfried (ur. w 1929 r.), Hannelore (ur. w 1937 r.), Irmgard (ur. w 1938 r.) i Ernst (ur. w 1939 r.). Ich historie życia odzwierciedlają całe spektrum prześladowań dzieci i młodzieży w »nazistowskiej psychiatrii«, od morderstw po dożywotnią instytucjonalizację. Początkowo tylko jedenastoletni Siegfried, najstarszy syn robotnika Wilhelma Heinricha Eilersa i jego żony Luise z domu Schomburg, został przyjęty do instytucji Inner Mission w Rotenburgu. Przyjęciu towarzyszyła chęć zapewnienia mu odpowiedniego wykształcenia. Siegfried był głuchy, ale ponieważ był wesoły i wykazywał zainteresowanie sprawami praktycznymi, istniały powody do optymizmu.

9 października 1941 r. Siegfried został przeniesiony do »oddziału dziecięcego« w Lüneburgu. Jednak uniknął przyjęcia, ponieważ tego samego dnia jego matka odebrała go z Lüneburga i zabrała do domu. Istnieją przesłanki wskazujące, że została ona ostrzeżona o przyjęciu do »specjalnego oddziału dziecięcego« poprzez kontakty kościelne. Rok później, z inicjatywy stowarzyszenia pomocy społecznej, Siegfried Eilers został ponownie przyjęty do »specjalnego oddziału dziecięcego« w Lüneburgu. Decydującym czynnikiem było teraz to, że rodzina została uznana za »dużą i antyspołeczną« z powodu rozpadłego małżeństwa. Próba skierowania go do placówki opiekuńczej w Wunstorfie w 1943 roku nie powiodła się z powodu opinii eksperckiej Williego Baumerta: »Młody człowiek pochodzi z obciążonej genetycznie, antyspołecznej rodziny wielopokoleniowej. […] Pod względem intelektualnym wykazuje znaczne deficyty, które nie są spowodowane jego głuchotą i niemotą«.

Willi Baumert był nie tylko kluczową postacią w dalszej instytucjonalizacji Siegfrieda, ale także w odniesieniu do jego rodzeństwa. Zostali oni odebrani matce 22 stycznia 1943 r. i przyjęci do Prowincjonalnego Domu Młodzieży w Wunstorfie. Jako konsultant medyczny Prowincjonalnego Domu Młodzieży w Wunstorfie, Baumert sporządził identyczne raporty dotyczące rodzeństwa Siegfrieda – Hannelore, Irmgard i Ernsta, co ostatecznie doprowadziło nie do umieszczenia ich w tradycyjnym domu dziecka, ale do wspólnego przyjęcia do kierowanego przez niego »oddziału dziecięcego«. 28 czerwca 1943 r. troje dzieci przybyło do Lüneburga w towarzystwie pielęgniarki Niemieckiego Czerwonego Krzyża.

Zgodnie z dokumentacją medyczną siostry były początkowo bardzo serdeczne, a dziewczynki były również bardzo szczęśliwe, że poznały swoich starszych i młodszych braci. Ponieważ Irmgard i Hannelore stopniowo wykazywały zainteresowanie, rozmawiały z innymi dziećmi, rozumiały, co im kazano robić, bawiły się celowo, były żywiołowe i wesołe, samodzielnie odnajdywały się w otoczeniu i dbały o higienę, Willi Baumert po kilku tygodniach obserwacji w lipcu i sierpniu 1943 r. doszedł do wniosku, że siostry Irmgard i Hannelore rzeczywiście mają pewne zdolności do nauki. 26 stycznia 1944 r. siostry zostały razem przeniesione do Eben-Ezer (Lemgo). Zostały stamtąd zwolnione dopiero w 1960 i 1962 r.

Kiedy dom nr 23 został opróżniony, jego młodszy brat Ernst został przeniesiony do domu nr 24 jesienią/zimą 1944/1945 roku. W styczniu 1945 roku pani Kleim, sekretarka dyrektora medycznego, odnotowała, że Ernst był »miłym, czułym dzieckiem. Interesuje się wszystkim, co dzieje się wokół niego. Próbuje się porozumieć, rysując obrazki. Bardzo ładnie bawi się z innymi dziećmi, używając domków i klocków«. Fakt, że był jednym z najpopularniejszych dzieci na oddziale, nie uratował mu życia. W wieku prawie sześciu lat ważył zaledwie 16 kilogramów i był niedożywiony. Ernst zmarł 11 kwietnia 1945 roku. Oficjalną przyczyną śmierci było »zapalenie płuc« i »ostre zapalenie nerek«, czyli zapalenie nerek. Jest wysoce prawdopodobne, że zmarł w wyniku niedożywienia.

Po śmierci Ernsta Siegfried pozostał sam w »oddziale dziecięcym«. Stracił kogoś szczególnie bliskiego, swojego młodszego brata, który podobnie jak on był głuchy. Siegfried przeżył pobyt w »oddziale dziecięcym«, ale pozostał pacjentem instytucji. Z zawiadomienia o urlopie z dnia 10 lipca 1947 r. wynika, że Siegfried najwyraźniej tylko raz został zabrany z placówki opiekuńczej do domu. W 1955 r. jego siostra Waltraut – nie jest jasne, czy była to jego najstarsza siostra – poprosiła o udzielenie Siegfriedowi urlopu na Boże Narodzenie. Pytania i wątpliwości siostry Waltraut dotyczące tego, czy Siegfried jest w stanie podjąć pracę, jak wygląda i jak powinna go sobie wyobrazić, pokazują, jak bardzo Siegfried był odizolowany od rodziny i jak mało zainteresowania okazywano mu podczas pobytu w zakładzie.

Siegfried przez kilka lat pracował w rolnictwie w ramach terapii zajęciowej w szpitalu psychiatrycznym i dzięki temu był w stanie wykonywać lekkie prace. Z tego powodu, między innymi, pielęgniarka otrzymała propozycję całkowitego zwolnienia Siegfrieda z opieki instytucjonalnej. Jednak sprawy potoczyły się inaczej: dzień przed planowanym wypisaniem Siegfrieda ze szpitala i odebraniem go do domu mąż Waltraut odwołał odbiór. Dalsze próby zwolnienia Siegfrieda lub sprowadzenia go do domu nie są udokumentowane w stosunkowo kompletnej dokumentacji. Pobyt Siegfrieda w zakładzie w Lüneburgu zakończył się dopiero w styczniu 1969 roku. Przyjęty jako 11-letnie dziecko, po 29 latach nieprzerwanej »opieki instytucjonalnej« w Lüneburgu, jako prawie 40-letni mężczyzna został przeniesiony z Domu 19 do oddziału Państwowego Szpitala Königslutter w zamku Ringelheim w Salzgitter. Zmarł tam w 1976 roku.