HERBERT (1928–1945) I WILLI KÖHLER (1928–1988)

Bliźniacy Herbert i Willi Köhler urodzili się 18 sierpnia 1928 roku w Groß-Lobke w powiecie Hildesheim. Mieli młodszego brata, Friedela. Ich matka, Berta Köhler (z domu Meier), była dawniej nianią, a ojciec, Willi Köhler, był wykwalifikowanym mistrzem szewskim. Bliźniacy mieli opóźnienia rozwojowe. Willi mimo to uczęszczał do szkoły do ósmej klasy, podczas gdy Herbert nie otrzymał żadnego wykształcenia.

W wieku prawie 15 lat byli jednymi z nielicznych nastolatków wśród pacjentów »oddziału dziecięcego«. Zostali przyjęci do domu nr 23 7 czerwca 1943 r. przez przełożoną pielęgniarek Wolf.
Inicjatywa wyszła od matki. Chciała, aby jej synowie zostali zbadani pod kątem zdolności do pracy. Herbert i Willi mogliby nawet nauczyć się zawodu w tej placówce. Ponadto matka wybierała się na kurację zdrowotną i potrzebowała zakwaterowania dla swoich synów, ponieważ ich ojciec zginął na wojnie. Ponieważ nie było wątpliwości, że przyjęcie zostanie zatwierdzone, urzędnik poinformował w tym samym piśmie, że matka, Berta Köhler, osobiście przywiezie dzieci do placówki 7 czerwca 1943 r. Ponieważ najwyraźniej istniała pilna potrzeba umieszczenia dzieci w »specjalnym oddziale dziecięcym«, zostały one już wyrejestrowane z urzędu meldunkowego, co wiązało się również z unieważnieniem ich kart żywnościowych.

Willi został początkowo przydzielony do warsztatów krawieckich i szewskich, ale uznano go za »niezdolnego do pracy« i odesłano z powrotem. Herbert był zatrudniony przy wyplataniu koszy, ale również uznano go za »niezdolnego do pracy«. W rezultacie obaj zostali zmuszeni do pracy w korpusie roboczym na polu. Ich matka bardzo martwiła się o swoich bliźniaków, gdy dowiedziała się, że ich próby podjęcia pracy zakończyły się niepowodzeniem.

Pomimo złego stanu zdrowia, w dokumentacji medycznej Herberta znalazł się tylko jeden wpis dotyczący pozostałej części 1943 roku. Ponieważ matka nadal bardzo martwiła się o swoje bliźniaki, odwiedziła je 4 stycznia 1944 roku. Wizyta ta zaszokowała Bertę Köhler. Zastała swoje dzieci nagie w łóżku, mimo że na zewnątrz panował mróz. Ponadto dzieci musiały pozostawać w łóżkach po południu, a także jadły tam kolację. Następnie napisała kilka listów z zażaleniem do dyrektora medycznego, a nawet zagroziła, że zwróci się do przywódcy zdrowia Rzeszy, Leonardo Contiego. Berta napisała również list do swoich bliźniaków, zachęcając ich do wytrwania, dopóki nie znajdzie rozwiązania. Zarzuty Berty Köhler zostały odrzucone przez Williego Baumerta.

W następstwie swoich doniesień i skarg Berta Köhler była prześladowana. Zezwolono jej na wyjazd do Lüneburga tylko pod warunkiem przedstawienia zaświadczenia z instytucji potwierdzającego, że jej wizyty są pożądane. Później przebieg wojny uniemożliwił dalsze wizyty. W międzyczasie stan zdrowia Herberta pogorszył się zimą 1944/1945 roku. Pod koniec stycznia 1945 roku 16-latek ważył zaledwie 28,5 kg. Zmarł 22 marca 1945 roku, oficjalnie z powodu »zapalenia płuc«. Można to jednak poddać w wątpliwość, zwłaszcza że choroba miała wybuchnąć zaledwie dzień wcześniej. Bliźniaczy brat Herberta, Willi, był przy nim podczas choroby. Śmierć brata głęboko go dotknęła. Berta Köhler dowiedziała się o śmierci syna dopiero miesiąc później. Postanowiła wtedy uratować Williego – i udało jej się. 29 kwietnia 1945 roku zabrała go do domu. Przeżył i zmarł 12 grudnia 1988 roku w Bad Gandersheim.