Das Schreiben ist eine Seite lang. Die erste Hälfte ist mit Handmaschine gedruckt. Und handschriftlich unterschrieben. In der unteren Hälfte ist eine handschriftliche Notiz mit Bleistift vorgenommen. Das Dokument ist leicht vergilbt.

Pismo Urzędu Zdrowia Publicznego w Bremie do instytucji w Lüneburgu z dnia 3 marca 1943 r.

Die Einweisung ist leicht vergilbt. Sie ist eng bedruckt und mit Schreibmaschine verfasst. Angaben zu Lars Sundmäker und der »Kinderfachabteilung« Lüneburg sind dick gedruckt. Das Schreiben ist handschriftlich unterschrieben.

Nakaz aresztowania wydany przez »Komitet Rzeszy« 8 kwietnia 1943 r.

NLA Hanower Hann. 155 Lüneburg Acc. 56/83 n. 405.

LARS SUNDMÄKER (1937 – 1945)

Lars Sundmäker pochodził z Bremy. Jego rodzicami byli Carl, urzędnik państwowy, i Anna Sundmäker (z domu Buchmann). Carl Sundmäker pracował w urzędzie pracy. Lars miał brata i do 1943 roku prowadził spokojne życie wraz z rodziną.

Następnie jego ojciec został powołany do wojska, a matka musiała sama opiekować się synami. Podczas wojny powietrznej na Brema spadło wiele bomb, a matka i synowie musieli spędzać dużo czasu w schronie przeciwlotniczym. Tam Lars miał zachowywać się spokojnie. Jednak Lars był przytłoczony i przestraszony. Matka uznała, że lepiej będzie dla niego, jeśli znajdzie się w miejscu, gdzie nie ma bombardowań, i złożyła wniosek o umieszczenie go w domu dziecka. Ze względu na niepełnosprawność Larsa siostra Antje z poradni dla osób niepełnosprawnych fizycznie przy Departamencie Zdrowia w Bremie wystąpiła o przyjęcie go do placówki i domu opieki w Lüneburgu. Jednocześnie Lars i inne dziecko z Bremy, Claus Stock (1939–1943), zostali zgłoszeni do »Komisji Rzeszy«. Komisja nie była jednak skłonna pokryć kosztów.

List polowy od Carla Sundmäkera do instytucji i domu opieki w Lüneburgu z dnia 19 lutego 1944 r.

Pocztówka polowa od Carla Sundmäkera (nr 57948) do jego syna Larsa Sundmäkera z dnia 28 grudnia 1944 r., przód i tył.

NLA Hanower Hann. 155 Lüneburg Acc. 56/83. n. 405.

Rodzice zostali następnie zobowiązani do pokrycia kosztów opieki. Ponieważ nie mieli na to pieniędzy, Lars został zabrany ze »oddziału dziecięcego« w Lüneburgu przez matkę 12 lipca 1943 r. »wbrew zaleceniom lekarzy«.

Wtedy sytuacja uległa zmianie. Nieoczekiwanie ich dom został zajęty przez ofiary bombardowań z Hamburga, a rodzina została przeniesiona do tymczasowego zakwaterowania. Było to zbyt wielkim obciążeniem dla matki. Po tym, jak urząd pomocy społecznej w Bremie zgodził się pokryć część kosztów opieki, poprosiła dyrektora medycznego Maxa Bräunera o ponowne przyjęcie syna do Lüneburga. Pobyt miał być tylko tymczasowy, do czasu znalezienia nowego domu.

3 sierpnia 1943 roku Lars po raz drugi trafił na »oddział dziecięcy«. Na początku 1944 roku odwiedził go ojciec, który przed przeniesieniem do Włoch otrzymał krótki urlop. Ojciec był przerażony stanem syna. Powiedział Maxowi Bräunerowi, że jak najszybciej zabierze syna do domu. Nie udało się jednak znaleźć nowego domu, a matka była wielokrotnie przenoszona.

Jego ojciec pisał listy i pocztówki, pytając o syna. Ostatnia pocztówka dotarła do Lüneburga już po śmierci Larsa. Zmarł on 3 stycznia 1945 roku.